Op de winderige koude namiddag van 19 januari vertrok een enthousiaste groep sportievelingen naar de sneeuw: richting Dolomieten, Alba dit keer. Aan boord veel vertrouwde gezichten en onze eigen kapitein sinds jaren: Gerard Daman, gelukkig niet aan het stuur maar als reisleider.
Na een, voor de bestuurders van de bus, pittige reis kwamen we aan in een stralend blauw Alba: beter kan je reis toch niet beginnen. Gelukkig mochten we snel in de kamers zodat de skipakken snel werden aangetrokken want ja, ieder uur is er een, en ’s middags waren de meeste van ons al op de piste te vinden. Groepjes werden er al gauw gevormd en de plannen voor de komende dagen gesmeed. Op ons lijstje staan altijd een aantal high-lights die we willen doen, de Sella Ronda is een uitgestrekt gebied en je hebt zo je voorkeuren, vooral als er horeca gelegenheden aan gekoppeld zijn.
Een groepje met Aad Blokland als leider werd als eerste getackled, Aad scheurde een schouderpees af, nou ja, een val liet dat gebeuren. Raar terechtkomen en: bingo! Je doet er niks aan, vette pech.
Aad kon gelukkig snel gerepatrieerd worden, moest toen wel zijn prive-zuster Jetty missen, maar de volgende zuster stond hem alweer op te wachten. Het gaat nu goed, waren de laatste berichten.
Na een dagje acclimatiseren in de buurt trokken we de stoute skischoenen aan om een uitgebreider tochtje te maken: de inmiddels wel bekende Apfelstrudelroute, dit keer uitgebreid met het extra treintje in Ortisei. Dit treintje rijdt sinds 7 jaar, maar omdat je er een stukje voor moet lopen en het feit dat het zicht alleen met mooi weer goed tot z’n recht komt, is een goede inplanning van belang: op tijd weg dus. Het was de moeite: de uitzicht was adembenemend en zo was ook de afdaling, heerlijk door het bos, geen kip te bekennen, knisperende sneeuw en een prima ondergrondje uit het Annadal in je maag. Kan het nog mooier?
Inmiddels is de eerste zieke een feit, griepverschijnselen, jammer maar kan gebeuren.
De overige skieen lustig door tot Wim wordt Russisch aangeskied: twee gebroken ribben en een opname in het ziekenhuis. Lucia scheurt een knieband op dezelfde dag, in het ziekenhuis tappen ze zoveel bloed uit de knie dat er even geen bloeddonoren meer nodig zijn, grazie signora!
Het was dus maar een klein clubje wat heelhuids terugkwam. Daar is eerst maar een bombardino op genomen.
Lucia mag ook met het vliegtuig naar huis, later stuurt ze foto’s door van een scootmobiel waar ze Voorschoten onveilig mee maakt. Ook niet voor een gat te vangen. Wim wordt gehaald door 2 struise broeders, mag niet vliegen met die ribbetjes, is nog een hele reis…….hij is inmiddels hersteld.
Intussen in Jan ook geraakt, hij ziet bunt en blauw maar verdoelzelt het aardig. Frans jaagt Ineke van de zwarte piste, maar ze slaat heldhaftig terug en komt heelhuids bij het hotel.
Inmiddels dienen de volgende griepers zich aan, er blijkt aan boord toch een verstekeling te zijn geweest: Influenza virus type B die lekker even een rondje heeft gemaakt.
Het eten was lekker, de bedden waren goed, er werden zoals immer weer spelletjes gedaan en van de bar werd ook weer goed gebruik gemaakt. En dan de sneeuw: die was fantastisch, er werd ons verteld dat vorig jaar de sneeuwkanonnen het werk moesten doen: die hadden nu niets te doen.
Het blijft een fantastisch oord…….wil eigenlijk wel terug…….zonder griep, dat dan weer wel.
Ria van der Ploeg